อินทรี ไม่ต้องปรบมือให้ ก็ยังผาดโผน ต้นหญ้า ไม่มีใครรัก ก็ยังงอกงาม ดอกไม้ป่าในภูลึก ไม่มีคนชม ก็ยังอวลกลิ่นหอม ทำการ ไม่จำต้องให้ทุกคนเข้าใจ เพียงต้องทุ่มเทแรงกายใจ เป็นคน ไม่จำต้องให้ทุกคนชมชอบ เพียงต้องโปร่งใสสง่างาม ยืนหยัด ย่อมต้องเดียวดายสับสน ถูกระแวงเยาะเย้ย ล้วนไม่เป็นไร ต่อให้บาดแผลคลุมร่าง ก็ต้องหยัดยืนขึ้นให้เข้มแข็ง ที่จริงแล้ว ชั่วชีวิตหนึ่งไม่ยาว เมื่อมาแล้ว ก็ต้องอยู่ให้งดงาม

 อินทรี ไม่ต้องปรบมือให้ ก็ยังผาดโผน

ต้นหญ้า ไม่มีใครรัก ก็ยังงอกงาม

ดอกไม้ป่าในภูลึก ไม่มีคนชม ก็ยังอวลกลิ่นหอม

ทำการ ไม่จำต้องให้ทุกคนเข้าใจ เพียงต้องทุ่มเทแรงกายใจ

เป็นคน ไม่จำต้องให้ทุกคนชมชอบ เพียงต้องโปร่งใสสง่างาม

ยืนหยัด ย่อมต้องเดียวดายสับสน ถูกระแวงเยาะเย้ย ล้วนไม่เป็นไร

ต่อให้บาดแผลคลุมร่าง ก็ต้องหยัดยืนขึ้นให้เข้มแข็ง

ที่จริงแล้ว ชั่วชีวิตหนึ่งไม่ยาว เมื่อมาแล้ว ก็ต้องอยู่ให้งดงาม